Για την BRIDGE-IT και τον κ.Μωυσή

Κατηγορία : ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
Περιγραφή : Η Bridge-it Α.Ε. δημιουργήθηκε το 2002 (από την Ε.Κακούρη -και άλλους ;) με το όραμα μιας ολιστικής πρακτικής στο χώρο των συμβουλευτικών υπηρεσιών και της πληροφορικής. Σκοπός της είναι να εκπληρώσει μια επιτακτική σύγχρονη ανάγκη: να παρέχει την γέφυρα μεταξύ επιχειρηματικών στόχων και τεχνολογίας, θεωρώντας τα από κοινή οπτική γωνία και με τον τρόπο αυτό να εξασφαλίσει στις επιχειρήσεις το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
. E-mail : ekakouri@bridge-it.gr URL : www.bridge-it.gr

Δαυίδ Μωυσής ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/09/2008

Το "άρθρο" του συνεργάτη σας Σ. Στάθη (άρθρο να το κάνει ο Θεός!) ξεχωρίζει από άλλα παρόμοια αντισημιτικά σκουπίδια για το παραληρηματικό του ύφος, την παντελή έλλειψη δομής και τη χρήση απαράδεκτης γλώσσας (με χαρακτηρισμούς όπως "τσιράκια" και "αληταράδες"). Πιθανόν ο Στάθης έτσι να ξέρει να γράφει, πιθανόν όμως το επιμελημένα ατημέλητο αυτό στιλ να είναι μελετημένο ώστε να μεγιστοποιεί τη δημιουργία εντυπώσεων, μια και το αντισημιτικό περιεχόμενο του άρθρου είναι πέρα από τα όρια της επιστημονικής φαντασίας και τα επιχειρήματά του δεν αντέχουν σε κριτική.

Δεν ξέρω τι από τα δύο συμβαίνει. Πάντως, το αποτέλεσμα είναι ότι το άρθρο μάς φέρνει πίσω σε πρακτικές αντισημιτικής αρθρογραφίας στη Γερμανία της δεκαετίας του '30. Ο "συγγραφέας" του -που θέλει να λογίζεται αριστερός- θυμίζει ιδιαίτερα τον Julius Streicher και η εφημερίδα σας, που το φιλοξενεί, την Der Sturmer. Αν τώρα αυτή η σύγκριση αποτελεί τιμή για την εφημερίδα σας, αυτό εσείς θα το κρίνετε».

Απάντηση του Δαυίδ Μωϋσή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/01/2006

Παλαιστίνη: Η ώρα των εξωγήινων;

Του ΔΑΥΙΔ ΜΩΥΣΗ

Το άρθρο του κ. Φωτόπουλου στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία (7/1) είναι αξιοπρόσεκτο. Οχι για τον κοινότοπο αντισιωνισμό του, με τις συνήθεις κατηγορίες για ρατσισμό, απαρντχάιντ, «εθνοκάθαρση», και τη νέα αστήριχτη αναφορά σε «σφαγή» των Παλαιστινίων. Ούτε για την οριακά συνωμοσιολογική κοσμοθεωρία του, που βλέπει μια «υπερεθνική ελίτ», μαζί με την εκ ων ουκ άνευ «σιωνιστική ελίτ», εκεί όπου υπάρχει γνήσια σύγκρουση εθνών, θρησκειών και πολιτισμών. Ολα αυτά, στον ελληνικό Τύπο, είναι κοινότοπα και προβλέψιμα.
Το ενδιαφέρον του άρθρου έγκειται στην πρόταση λύσης με την οποία καταλήγει, δηλαδή τη «δημιουργία ενός πολυπολιτισμικού ενιαίου κράτους», όπου εβραίοι και Αραβες θα συμβιώνουν ειρηνικά. Διατυπωμένη σήμερα, η πρόταση αυτή είναι αντάξια ενός επισκέπτη από το απώτερο Διάστημα. Ας δούμε γιατί.Η διακήρυξη Μπάλφουρ (1917) εξέφραζε την πρόθεση της Μ. Βρετανίας να δημιουργήσει εθνική εστία για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη. Η διακήρυξη αυτή επισημοποιήθηκε με αντίστοιχη Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών (1922). Το 1937, η βρετανική Επιτροπή Πιλ, αφού εξέτασε προσεκτικά την κατάσταση, διαπίστωσε ότι είναι αδύνατη η συμβίωση εβραίων και Αράβων και πρότεινε για πρώτη φορά το διαμελισμό της Παλαιστίνης σε ένα αραβικό και ένα εβραϊκό κράτος. Παρ' όλα αυτά, η βρετανική πολιτική, λαμβάνοντας υπόψη τις αραβικές αντιδράσεις αλλά και ίδια συμφέροντα, προσπάθησε επί τρεις δεκαετίες (1917-47) να κρατήσει την Παλαιστίνη υπό ενιαία διοίκηση.
Το 1947 η βρετανική κυβέρνηση, έχοντας περιέλθει σε αδιέξοδο, έθεσε το πρόβλημα στην κρίση της διεθνούς κοινότητας. Η αρμόδια Επιτροπή του ΟΗΕ κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα με την Επιτροπή Πιλ. Στη βάση της πρότασης αυτής της Επιτροπής, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε το διαμελισμό της Παλαιστίνης (Ψήφισμα 181/29.11.1947). Οι εβραίοι δέχτηκαν το ψήφισμα, ενώ το σύνολο του αραβικού κόσμου το απέρριψε.Από τότε μεσολάβησαν πέντε πόλεμοι ανάμεσα στο Ισραήλ και τις γειτονικές του χώρες -που αρνιούνταν την ύπαρξή του-, δύο παλαιστινιακές ιντιφάντα, πληθώρα τρομοκρατικών ενεργειών και ισραηλινών αντιποίνων. Το αίμα που χύθηκε βάθυνε το μίσος και το χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Μεσολάβησαν ακόμη η «βελούδινη» διάσπαση της Τσεχοσλοβακίας, ο διαμελισμός της Σοβιετικής Ενωσης, η αιματηρή αποσύνθεση της Γιουγκοσλαβίας στα εξ ων συνετέθη και τέλος το σημερινό χάος του πολυεθνικού Ιράκ, που αποδεικνύεται ότι μόνον ο τρόμος του προηγούμενου καθεστώτος το κρατούσε ενωμένο. Ολα αυτά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, καταδεικνύουν ότι δεν μπορεί να κρατά κανείς τους λαούς ενωμένους με το ζόρι. Οταν οι λαοί δεν θέλουν και δεν μπορούν να ζουν ειρηνικά μαζί, είναι καλύτερα να χωρίζονται παρά να αλληλοσφάζονται. Και αν κάποια αμοιβαία «εθνοκάθαρση» είναι αναπόφευκτη, είναι προτιμότερο να γίνεται αυτή ειρηνικά και οργανωμένα, ως ανταλλαγή πληθυσμών, παρά με βία και αίμα.Σήμερα, τα περισσότερα αραβικά κράτη έχουν αναγνωρίσει το Ισραήλ, ντε γιούρε ή ντε φάκτο. Το ίδιο έκανε, τουλάχιστον τυπικά, και η προηγούμενη ηγεσία των Παλαιστινίων (Αραφάτ). Αλλά και οι Ισραηλινοί έχουν αναγνωρίσει το δικαίωμα των Παλαιστινίων σε δικό τους ανεξάρτητο κράτος. Αν εξαιρέσει κανείς τους φανατικούς και των δύο πλευρών, το κύριο πρόβλημα που παραμένει -και είναι μεγάλο και δύσκολο -είναι ο καθορισμός των συνόρων.Σε πείσμα όλων αυτών, 69 χρόνια μετά την Επιτροπή Πιλ, όταν η λύση των δύο κρατών έχει γίνει επιτέλους κατ' αρχήν αποδεκτή από όλους τους ενδιαφερομένους, ο κ. Φωτόπουλος μιλά για «προφανή αποτυχία» της και, εν ονόματι της «Περιεκτικής Δημοκρατίας», επαναφέρει την πρόταση του ενιαίου κράτους, μια λύση που η Γ.Σ. του ΟΗΕ είχε συζητήσει και απορρίψει πριν προχωρήσει στο Ψήφισμα 181, αλλά και που οι ίδιοι οι σιωνιστές είχαν επιδιώξει, στα πρώτα χρόνια του κινήματος, πριν συνειδητοποιήσουν ότι ήταν ανεφάρμοστη.Η πολιτική, ως γνωστόν, είναι η τέχνη του εφικτού, όχι πεδίο εφαρμογής ουτοπικών ιδεολογιών. Οποιος γνωρίζει στοιχειωδώς την Ιστορία, όποιος έχει επισκεφτεί την περιοχή και έχει μιλήσει με Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους, κατανοεί καλά πόσο βαθύ είναι το χάσμα που τους χωρίζει και πόσο ανέφικτο είναι να συμβιώσουν οι δύο αυτοί λαοί σε μια ενιαία κρατική οντότητα.